3.

Wiedziała, że jak cerber się dowie, że dzwoniła do mamy, to wywiozą ją tak, że nikt jej nigdy nie znajdzie, ale musiała ją usłyszeć, musiała dać znać, ze zyje.  A dzięki temu zostawiła jakiś namiar na siebie. 

Nie miała pojęcia co będzie dalej, jak będzie wyglądało jej zycie, ale miała nadzieję, ze ktoś ją w końcu odnajdzie, i wyrwie z tego piekła.

Nie chciała takiego zycia, brzydziła się sama sobą, wściekała na siebie, że wtedy na dworcu wdała się w ogóle w gadkę z tym chłopakiem, ale był taki czarujący, wygadany, zaproponował pomoc w znalezieniu odpowiedniego peronu, rozmawiali o książce, którą akurat czytała , pamięta tylko, że poszli na kawę, do pobliskiej kafejki, pomógł jej z bagażem, podał chusteczki. A potem???  Jakieś dziwne miejsce, zimne, brudne, ocknęła się w piwnicy, z innymi dziewczynami, zamknięta, bez dokumentów, bagażu, komórki. Bez szans na ucieczkę.

Zmusili ją do bycia tym kim jest, na szczęście, w przeciwieństwie do swoich koleżanek nie została brutalnie „ przyuczona” do nowej pracy, może po części dlatego, że udawała ze śpi, może dlatego, ze siedziała cicho, nie wchodziła im w drogę, nie krzyczała, może.  

To wiedział tylko ktoś, kto sterowal jej życiem, ktoś kto na jej drodze postawił znajomego z dzieciństwa. To on był jej szansą, jej przepustką, musi się stąd wyrwać, póki nie jest za późno, musi uciec, zanim to co z nia będą robić klienci całkiem ją znieczuli, albo zanim jej opiekunowie nie dojdą do wniosku, że czas ją wzmocnić, jakimiś dragami.  

- Wiesz że policja cię może namierzyć? – zapytała – po co tak ryzykujesz?

- spoko, nie z takich rzeczy się wychodziło – uśmiechnął się tak…. Łagodnie.

Tak, pamięta go. Poznała Roberta, w sumie jako dzieciaka, razem skakali po drzewach, potem on wyjechał. Widziała go potem tylko raz. Zjechał na osiemnastkę swojej młodszej siostry i tam wylądowali w łóżku, na drugi dzień minęłi się na klatce schodowej jednego z warszawskich bloków, uśmiechnął się, przepuścił ją drzwiach, wsiadł do taksówki i odjechał.  Miał wtedy 20 lat, ona 17.

Tak wyglądało ich pierwsze spotkanie po latach, może ją poznał, a może po prostu nie skojarzyl, że ta blondynka z warkoczykami , z którą ganiał po drabinkach i którą zmuszał do stawania na bramce, która właśnie przeszła obok niego,  to ta sama blondynka, której cnotę odebrał na osiemnastych urodzinach siostry.

 Ale dlaczego spotkali się akurat teraz, w takich okolicznościach.?  W pierwszej chwili myślała, że spali się ze wstydu, ale doszła do wniosku, że wstyd musi schować do kieszeni, i uciec stąd, jak najszybciej. Póki jeszcze to ją nie zniszczyło.

- Wszystko ok? – zapytał, widząć, ze dziewczyna się zawiesiła.

- coo?  tak, tak, ok, dzięki, zamyśliłam się.

- a teraz poważnie, dlaczego tak ryzykujesz? – spojrzała pytająco.

- Aśka, matka głowę by mi urwała wiedząc, że miałem z Tobą kontakt i nie dałem znać, a poza tym, to nie jest miejsce dla Ciebie –

 przyglądał się jej tak, że zastanawiała się, czy on w ogóle pamięta o tej nocy sprzed trzech lat, czy była po prostu kolejną zaliczoną panienką.

Strasznie się jej wtedy podobał, te niebieskie oczy sprawiały, że mieszało jej się w głowie, młody, wysportowany, przystojny starszy brat jej koleżanki.  Szarmancki, czuły, delikatny.

  I ten uśmiech, który zwalał z nóg.